محو شدن

صحنه اول
(فاصله بین من درازکشیده تا اون پنجره که رو به اون خیابون روشنه)

من هنوز بی خوابم؛ می بینی که…
سعی می کنم به هیچی فکر نکنم؛ که خوب؛ نمیشه که فکر نکرد.
پا میشم و از پنجره اتاقم به بیرون نیگا می کنم.
می ترسم که اونجا باشم.
می ترسم که صدای خودمو تو خودم بشنوم؛
وقتی خوابم ببره.
این خیابون پر از اشباح و اجنه؛
این آنتن بزرگ تلویزیون؛
این پچ پچی که هر از گاهی از زیر پنجرم میشنوم؛
منو بخواب میبره.
این خونه ها؛ این جوب آب؛
این تیر چراغ برق؛
و این سایه بزرگ درخت که رو صورت من افتاده.

صحنه دوم
(احساس کرختی؛ تا حدی)

من اگه هیچ وقت پا به اونجا نذاشتم؛
نه واسه این بود که از چیزی می ترسیدم.
نه واسه این بود که اونجا یکی هست که به یه زبونی که نمی فهمم حرف می زنه.
نه واسه اون درختی که سایه سیاهش همیشه بالا سرمه.
واسه اینه که وقتی اونجام؛
اونجام؛ به هر دلیلی؛
تو هر لباس و هر قیافه ای؛
خودمو گم می کنم.
وقتیم که گم کنم دیگه پیدا نمیشم تا وقتی که بیدار شم.
من اگه هیچ وقت پا به اونجا نذاشتم؛
واسه اینه که قبل اینکه خوابم ببره؛
به اون سایه زل می زنم؛
زل می زنم و پلک بهم نمی زنم؛
چشمام می سوزه و می بندم؛
وقتی می بندم...
...خودمو گم می کنم.

صحنه ما بین دوم و سوم
(احساس کرختی؛ خداحافظی)

اونا امیدوارن که بخندم؛
بغض کنم (ودر این حین اگر هم شد اشکی بریزم)؛
دیوونه شم و به سرعت هم سر عقل بیام؛
قبل این که بابا مامان از خواب بیدار شن؛
قبل این که کلاغی صدا کنه؛
قبل این که صبح بشه.
اونا امیدوارن که بمیرم؛
یا دنبال هر کی که گم کردم بگردم.
عاقل و دانا باشم؛ بپرم برم؛
وقتی خواستم بپرم دستمو بگیرن؛
به درون گرمم بکشنم تو...
اونا امیدوارن من خودمو خفه کنم.
امیدوارم این برای بچه های نداشتم اتفاق نیافته.

صحنه سوم
(…)

مردن قهرمان؛
درست لحظه آخر.
این خیابون منو می بره؛
از اون پیچ رد می کنه.
به هر حال بایستی راهی می شدم.

صحنه چهارم
(محو شدن)

محو شدم؛
دوباره.
تو اون پنجشنبه بد؛
مثل پشه له شده؛
ملافه مچاله شده روی تختم؛
مثل وقتی بال داشتم.
تو اون شب بد؛
من موندم؛
در که باز شد؛
من محو شدم.